Optocht dur de bùurt.

Vurrige wéek ’n zondag, ’n wéek nao Carnaval líet ut zonneke z’nèège wir es zíen.
Dè konde metéen merke. Alle kiendjes bij óos in de bùurt, die al ’n héele wéek vekaasie aachter de rug hajje meej niks as rengel, wiesse nie hoe vlug ze naor búite moesse.
Ut duurde effe vur ze wiesse wesse moesse gaon dóen, mar toen haj ik ’r vur de rest van de zondag m’n haand vol aon. Ze ginge optochje spéule, (dieje zondag daorvéur was ut Carnaval gewiest en daor hajje ze inspiraotie opgedaon) Ik wíer tot publíek gebombardeerd, ik waar d’n innigste gróote mees ùit de bùurt die ze zo gek kréege om daor te gàon staon. Op mèèn vraog hoe lang ik nog moes wachte, zeeje ze dèt de gróotemeeseoptocht ok zo verèkkes lang haj geduurd, bij hullie ging ut nog vlug.
Of ik mar effe bij dè hek woj gaon staon, dan kwaame ze d’r zo aon. Daor zaat niks aanders op, íedere keer as ik wegsloop wiesse ze me te vèène aachter munne computer. En werrom ’t nou zo lang duurde, de tíen kiendjes hajje ’n bietje onéenighed óover de opstelling. Wie mocht’r nou beginne, wie mocht nou as irste in d’n optocht lóope. Ze hajje allemaol íets bij d’r. Er líep ’n meske mee ’n hoepeltje, ’n jongeske op de fiets, wir ’n aander kind probeerde ne voetbal in de lucht te houwe. Genoeg vertier vur ’t peblíek (ikke dus) langs de kaant van de straot. En dè nie alléen, ik wier nog versierd óok mee serpetienes en van dè plakspul ùit ’n spúitbuske. Te lange leste kwaam de gehaajste van ’t stel mèèn vertelle det d’n optocht ging beginne.
Ze waaren erúit.
Zij mocht véurop want zeej ze: ik spring touw.

En daor hebbe we d’r nog ‘n paor van:

’t Onderspit delve:
Ik delf ’t onderspit
Hij delft ’t onderspit
Wij hebbe Delft ondergespóote

Desertere:
Ik deserteer
Hij deserteert
Wij hebbe dées geteerd

Wegzakke:
Ik zak weg
Hij zakt weg
Wij hebbe zak gewóoge

Aonbidde:
Ik aonbid
Hij aonbidt
Wij hebbe aongebojje

Verzóene:
Ik verzóen
Hij verzoent
Wij hebbe ver gezoend